Από τη Rockstar πάντα περιμένεις κάτι μεγάλο. Μπορεί να είναι οι αχανείς εκτάσεις του San Andreas, το άρωμα μεγαλούπολης του GTA 4 ή η αναπαράσταση μιας θρυλικής σχεδόν εποχής στο Red Dead Redemption, αλλά αυτό που είναι πάντα κοινό είναι το μέγεθος και η κινηματογραφική αίσθηση στο gameplay. Το L.A. Noire προσπαθεί να ξεπεράσει τα παραπάνω σε όλα τα επίπεδα.



Και από πού να ξεκινήσει κανείς; Αν στο Red Dead Redemption το μέτρο αναπαράστασης ήταν τα καλά αμερικανικά και spaghetti western, στο L.A. Noire είναι κάποια από τα καλύτερα λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα του 20ου αιώνα. Η Rockstar απαντά στην πρόκληση με τα πιο πρωτοποριακά facial expressions που έχουν υπάρξει ποτέ σε παιχνίδι. Η τεχνική που χρησιμοποιείται αναπτυσσόταν επί πέντε χρόνια και χωρίζεται στο motion capture και το motion scanning. Η πρώτη φάση αποτυπώνει την κίνηση στο χώρο, ενώ η δεύτερη τις εκφράσεις του ηθοποιού σε πολύ υψηλή ευκρίνεια και όχι απλά σε 360 μοίρες αλλά σε σφαίρα.



Έτσι διακρίνονται ακόμα και ανεπαίσθητες εκφράσεις, μικρο-συσπάσεις του προσώπου και νευρικές κινήσεις, κάτι που ορίζει εκ νέου τον όρο «κινηματογραφικό gameplay» - δε μιλάμε για προκάτ κινήσεις που συνοδεύονται από ομιλία μα για ξεχωριστή αναπαράσταση κάθε ομιλίας, ή ακόμα πιο σωστά για ξεχωριστά ψηφιοποιημένη ηθοποιία με μακιγιάζ αντί για ψηφιακών εφέ. Και, μιλώντας για ηθοποιία, ίσως αναγνωρίσετε γνώριμα πρόσωπα από γνωστές αμερικανικές σειρές όπως το «Mad Men» ( π.χ. ο κεντρικός χαρακτήρας Cole Phelps).



Καλά όλα αυτά, μα ίσως οδηγήσουν σε ένα καλογυαλισμένο GTA με μαφιόζους κι επιθεωρητές ή αλλιώς, σε ένα πιο ανοιχτό Mafia. Η Rockstar μοιάζει να απαντά και σε αυτό, επιλέγοντας την προσέγγισή της στη μυθολογία του είδους τόσο καινοτόμα όσο και προσεκτικά. Παραλλάσσοντας τον όρο «νεο-noir», φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα «νεο-adventure». Πέρα από το αναμενόμενο πιστολίδι και κυνηγητό με αυτοκίνητα, που δε θα είναι στο επίκεντρο του παιχνιδιού, ο παίχτης θα ανακρίνει υπόπτους, θα συλλέξει στοιχεία και καταθέσεις, θα αναλύσει τα ευρήματα στα κεντρικά και θα προσπαθήσει να λύσει την υπόθεση.

Ό,τι αναφέρθηκε στον τομέα της εκφραστικότητας θα παίζει κεντρικό ρόλο στο gameplay, όπου ο παίχτης θα πρέπει να κρίνει όχι μόνο ποιος κρύβει κάτι ή λέει ψέματα, μα και αν από τα στοιχεία που στη διάθεσή του προκύπτει κάποια άκρη που πρέπει να ερευνηθεί. Στους διαλόγους, που αποτελούνται από το κλασσικό dialogue tree, ανάλογα με αυτά που βλέπει και ακούει ο Phelps μπορεί να πιστέψει το συνομιλητή του, να αμφιβάλλει ή να τον κατηγορήσει πως ψεύδεται.



Ο βαθμός ελευθερίας του τίτλου είναι ακόμα άγνωστος αλλά όλα συγκλίνουν σε εκτεταμένη μη γραμμικότητα σε όλα τα επίπεδα. Πιθανότατα δε θα πρόκειται για μια πόλη - παιδική χαρά μα θα υπάρχει ανοιχτός σχεδιασμός και πολλαπλά φινάλε στην επίλυση υποθέσεων, όπου τα λάθη, οι παραλείψεις μα και οι εμπνεύσεις του παίχτη θα παίζουν κομβικό ρόλο. Στην έρευνα του τόπου του εγκλήματος πάντως θα υπάρχει ένα hint system από μουσική και ήχους. Η δομή του τίτλου θα αποτελείται από υποθέσεις που αναλαμβάνει ο κεντρικός χαρακτήρας καθώς ανεβαίνει βαθμίδες, από περιπολίες στην Τροχαία και το Τμήμα Ηθών, και οι οποίες βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά της δεκαετίας του ’40 (συμπεριλαμβανομένης της «Μαύρης Ντάλιας»).







πηγή: http://www.enternity.gr