Η ταινία κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο, γυρνώντας μας πίσω στο Οχάιο το 1979, όπου μια ομάδα έξι παιδιών χρησιμοποιώντας μια κάμερα Super 8 γυρίζουν το δικό τους ζόμπι-φιλμ. Ένα βράδυ που κινηματογραφούν κοντά στις ράγες των τραίνων, τα παιδιά γίνονται αυτόπτης μάρτυρες μιας σφοδρής σύγκρουσης ενός φορτηγού και μιας διερχόμενης αμαξοστοιχίας, που έχει ως αποτέλεσμα τον καταστροφικό εκτροχιασμό του τρένου. Μέσα από τη φωτιά και τον όλεθρο, κάτι απάνθρωπο ξεπηδά μέσα από τις στάχτες...







Άλλη περιγραφή: Μία συνηθισμένη καλοκαιρινή νύχτα του 1979, σε κάποια κωμόπολη του Ohio, μία παρέα πιτσιρικάδων γυρίζει κρυφά από τους μεγάλους σε κάμερα super 8 το δικό της ταινιάκι με ζόμπι. Ο δημιουργικός τους οίστρος θα διαλυθεί όταν γίνουν μάρτυρες ενός καταστροφικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος, το οποίο παρεμπιπτόντως καταγράφουν. Τα γεγονότα όμως που ακολουθούν θέτουν εν αμφιβόλω την αρχική εκδοχή περί δυστυχήματος. Σύντομα αρχίζουν να εξαφανίζονται άνθρωποι και να λαμβάνουν χώρα διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα, τη στιγμή που ο στρατός έχει μυστηριωδώς εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή. Κι ενώ οι τοπικές αρχές προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο που αναστατώνει τη μικρή πόλη, η αλήθεια πίσω απ' όλα αυτά ξεπερνά κάθε φαντασία.


Κριτική από το cinemanews.gr :

Αυτά τα απρόσμενα όμορφα συμβαίνουν στο σινεμά - ακόμα και στο ευκόλως κατακριτέο εμπορικό σινεμά - όταν ο έρωτας και η νοσταλγία για το παλιό συναντά τη γνώση και την αμεσότητα του σύγχρονου μέσου. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ταινίες σαν το «Super 8» προκύπτουν όταν η μυθική φιγούρα του Steven Spielberg (εν προκειμένω εκτελεί χρέη παραγωγού) συναντά έναν αξιολογότατο εκπρόσωπο του νέου αίματος της χολιγουντιανής βιομηχανίας, τον J.J. Abrams. Τους δυο τους χωρίζει ακριβώς μία 20ετία, μόνο που τους ενώνει κάτι πολύ περισσότερο από την κοινή αγάπη για το format του super 8, του 8αριού φιλμ με το οποίο αμφότεροι ανδρώθηκαν δημιουργικά. Εγκυκλοπαιδικά, το 8άρι (8mm) ήταν από τα μισά της δεκαετίας του '60 έως τις αρχές των '90s το πλέον προσιτό μέσο με το οποίο οι επίδοξοι κινηματογραφιστές της εποχής (όπως οι Spielberg και Abrams) μάθαιναν την τέχνη του σινεμά - ό,τι ακριβώς είναι για τους σημερινούς το ψηφιακό βίντεο.

Στο «Super 8» συναντιούνται σε επίπεδο οπτικής αισθητικής δύο κόμβοι της κινηματογραφικής εξέλιξης. Από τη μία έχουμε τον Spielberg, ένα δημιουργό που δεδηλωμένα λατρεύει το γύρισμα σε φιλμ. Από την άλλη υπάρχει ο Abrams που ενώ επηρεάζεται πασιφανώς από το έργο του πρώτου, εκπροσωπεί μια εποχή που τα εξελιγμένα ψηφιακά εφέ τα έχει ψωμοτύρι. Το remake του «Star Trek» είναι ενδεικτικό, καθώς επίσης και το γεγονός πως μία ξεχωριστή παραγωγή του («Cloverfield»), βασίστηκε στην αισθητική του ψηφιακού βίντεο. Ταυτόχρονα, σε επίπεδο φωτογραφίας η - νυχτερινή κυρίως - εικόνα παραπέμπει άμεσα στο σινεμά του ξεπετάγματος του Spielberg, στα τέλη των '70s.

Από σεναριακής άποψης, μία παρέα παιδιών έρχεται σε επαφή με κάτι το απόκοσμο, ακολουθώντας πιστά τις αρχές αφήγησης και συμβολισμών ενός τυπικού sci-fi φιλμ, αρχές που ο Spielberg τίμησε δεόντως στα εμβληματικά "E.T." (1982) και "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" (1977). O Abrams, που στο «Super 8» υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, εντάσσει εποικοδομητικά σε αυτή την εγκαθιδρυμένη λογική πινελιές από δικές του παραγωγές (βλ. αρκετοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό ηθοποιοί, κατά τη λογική του «Cloverfield»), συμπλέκοντας υποδειγματικά την πρωταγωνιστική κοινωνία των ανηλίκων και τις διάφορες υποπλοκές της με τον ευρύτερο κόσμο των ενηλίκων. Από αυτή την αντιπαράθεση ενηλίκων και ανηλίκων ηρώων, νικητές βγαίνουν πανηγυρικά οι πιτσιρικάδες (σ.σ. μερικοί εξ αυτών είναι πρωτάρηδες) όπου κορυφαία όλων είναι με διαφορά η εκπληκτική Elle Fanning στο ρόλο της 14χρονης Alice.

Η κρυφή δύναμη του «Super 8» όμως δεν εξαντλείται ούτε στο υψηλό fun-value, ούτε στο σασπένς, ούτε καν στην προσεγμένη αισθητική του. Καταρχάς, στοχεύει σε πολλές και διαφορετικές κατηγορίες θεατών. Μικροί και μεγάλοι θα βρουν εύκολα σημεία ταύτισης, ειδικά με την πιτσιρικαρία, αφού αμφότεροι θα αναγνωρίσουν το διαχρονικά γοητευτικό στοιχείο της ομαδικής σκανδαλιάς. Στην ίδια λογική, οι νεότεροι θεατές θα εκτιμήσουν την καίρια συμμετοχή των νεαρών ηρώων στην πλοκή η οποία δεν αγνοεί τις τεχνολογικές δυνατότητες του σύγχρονου σινεμά, την ώρα που οι μεγαλύτεροι δύσκολα θα αντισταθούν στη νοσταλγική και τρυφερή ματιά των Spielberg και Abrams. Πέραν αυτού όμως, το «Super 8» δε θα πρέπει να λογίζεται ως ένας στείρος νοσταλγός του παρελθόντος. Σε όλη του τη διάρκεια καθίσταται εμφανές πως οι δημιουργοί του αναζητούν βήμα-βήμα τη γοητεία της δημιουργικότητας που κάποτε ερωτεύτηκαν, επιδιώκοντας ταυτόχρονα όχι απλά να την αναβιώσουν, αλλά να την επαναπροσδιορίσουν. Έτσι, μέσα από το «Super 8», δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως οι Spielberg και Abrams δείχνουν - ηθελημένα ή άθελα - το δρόμο για το σινεμά του μέλλοντος, κλείνοντας το μάτι στην κινηματογραφική βιομηχανία η οποία εμμένει στη απλή ανακύκλωση των κλασσικών hits μέσα από remakes που αγνοούν το βασικότερο συστατικό επιτυχίας: την ανάγκη για δημιουργικό επαναπροσδιορισμό μέσα από το πρίσμα του σήμερα και την επαρκή γνώση του χθες.